Review 1

door Loes (Proeflezer)

Geloof speelt een belangrijke rol in het leven van Miene. Ze heeft een trouwbelofte gedaan: elkaar liefhebben in voor- en tegenspoed, en die belofte wil ze nakomen. Dat verklaart ongetwijfeld ook haar geduld, haar lankmoedigheid, haar mededogen met Daan. Ze realiseert zich dat hij geestelijk ziek is en dat hem daarom geen verwijt treft. Daan kan er óók niets aan doen, net zomin als je iemand kunt verwijten dat hij een blindedarmontsteking krijgt. Als rode draden door het boek lopen de weigering van Daan om zich te laten helpen en de onmacht van Willemien.

Een zeer verrassend boek, omdat de schrijfster een gevoelig onderwerp belicht op een manier die ik niet vaak heb gezien. Waar over het algemeen de partner als de grote, boze wolf wordt afgeschilderd en het eigen handelen niet besproken wordt, blijft Willemien zich voortdurend afvragen wat ze zelf anders had kunnen/moeten doen, blijft ze zoeken naar openingen en naar hulp. Ze heeft een eindeloos geduld met Daan. In haar vak – ze is huisarts – komt dat natuurlijk goed van pas. In een relatie is het oppassen dat het geduld niet ontaardt in lijdzaam meegaan met de luimen van de ander. Hoever moet het gaan voordat Willemien ontploft? Dat duurt wel eventjes, en toen het gebeurde, begon ik haast hardop te juichen: ‘yes, Miene, yes, eindelijk!’.

Bijzonder vond ik ook om te zien hoe haar familie om haar heen blijft staan, haar blijft steunen zonder vragen te stellen, zonder te oordelen. Een zegen voor Willemien.

De schrijfster heeft een vlotte schrijfstijl die uitnodigt tot verder lezen. En dat deed ik dan ook: ik kon niet ophouden. Telkens weer deed zich de vraag voor: “Hoe nu verder? Wat zal er nú weer gaan gebeuren?” Want dát er iets zal gebeuren, is onontkoombaar. De schrijfster weet een spanningsboog op te bouwen, maar weet óók bij haar lezers te bewerkstelligen dat ze zich gaan afvragen: “Wat zou ík in deze situatie hebben gedaan, hoe zou ik hebben gereageerd?” Althans, zo verging het mij.

En dan komt het einde. Een open einde, zodat de vraag opkomt of we nog een vervolg mogen verwachten. Er is wel een epiloog, waarin de schrijfster in een paar zinnen schetst hoe de situatie nu is. Maar er is natuurlijk meer te vertellen over de twaalf tussenliggende jaren: hoe zijn die verlopen voor Miene en de drie kinderen? Hoe heeft Miene zich er doorheen geslagen? Hoe gaat het met de familie van Miene, die zó om haar heen heeft gestaan?

Is het een idee dat de schrijfster een vervolg schrijft, misschien zelfs wel vanuit een ander perspectief, bijvoorbeeld haar familie aan het woord laat? Of de drie kinderen?

Ik kan niet wachten tot dát boek verschijnt!

Kortom: de geur van witte fresia’s is een boek dat je bijblijft, onder je huid gaat zitten. Verplichte literatuur voor iedereen die niet alleen het levensverhaal van een ander wil lezen, maar ook bereid is naar zichzelf te kijken. 

Review 2

Remco

Op de omslag staat te lezen 'zal het haar lukken of gaat dit gezin de geschiedenis in als het volgende gezinsdrama?'. Toch is dit geen gezinsdrama waarvan er 13 in een dozijn passen.

Willemien is huisarts en de woorden 'geloof, hoop en liefde' lijken haar op het lijf geschreven. Haar werk is autobiografisch. Maar wat begint als een ooggetuigen-verslag van het alledaags reilen & zeilen van een pril gezinnetje, gaat halverwege het boek over in een ietwat surrealistische beschrijving van een nachtmerrie die dreigt te ontaarden in een gezinsdrama.

De belangrijkste ingrediënten: een droom die uiteenspat, de zinderende spanning van een suïcidale echtgenoot die zijn gezin bedreigt, een rollercoaster van gebeurtenissen, het laveren tussen hoop en vrees. En toch ook het geloof in de liefde en het geloof in moederschap.

De schrijfster geeft duidelijk haar eigen perspectief op de verwikkelingen in haar relatie. Ook haar eigen gevoelens en gedachten worden 'onder de loep' gehouden. Overtuigend weet ze de spanningen en de dreigingen die op haar afkomen invoelbaar te maken. Toch wordt haar partner niet overdreven zwart afgeschilderd. De liefde gaat diep maar overwint niet alles.

Het debuut van Willemien Bloemink is geen echte thriller en ook geen grondige psychoanalyse. Het is een boek over liefde en deceptie.

Een aanrader voor iedereen die het leven lief heeft en het leven in al zijn echtheid & rauwheid weet te waarderen.